Lovetotravel.pl Przewodnik turystyczny |
Strona główna
|
Europa | Azja | Ameryka Południowa | Ameryka Północna | Australia | Afryka |
O Tybecie słyszał zapewne każdy, chociażby z uwagi na burzliwe przemiany polityczne w tym rejonie i jedyna, niepowtarzalną kulturę religijną. Nazwę można rozumieć różnorako – jako region geograficzno-historyczny w Azji, państwo istniejące w latach 1912–1950, jednostkę administracyjną Chin i wreszcie jako Wyżynę Tybetańską, bez względu jednak na to, jak określimy to miejsce, zawsze będzie nam się ono kojarzyło z odrębną kulturowo krainą ludzi posługujących się językiem tybetańskim i dążących do zachowania tożsamości kulturowo-religijnej.
![]() Tybet jest surową i bardzo wymagającą krainą. Położenie i granice Tybet znajduje się w Azji Środkowej, na średniej wysokości około 13,000 stóp ponad poziom morza i jest otoczony przez Himalaje, Karakorum, Kunlun i Altya-tagh - wyżyny górskie. Jego obszar obejmuje 2,5 mln kilometrów kwadratowych i sięga około 2,500 km od wschodu do zachodu będąc źródłem wielu wielkich rzek jak Jangtse, Brahamaputra, Salween, Indus, Sutlej, Kali Gandaki, Trisuli, Manas, Subansuri. Na Tybet składają się z trzy prowincje: Amdo, Kham, U-Tsang. Tybetański Rejon Autonomiczny obejmuje zaledwie część historycznego Tybetu i został utworzony przez Chińczyków w 1965 r. ze względów administracyjnych. To rozróżnienie warto brać pod uwagę czytając informacje o Tybecie, bowiem zarówno Chińczycy jak i Tybetańczycy rozumieją go po swojemu. Stolica Tybetu jest Lhasa, leżąca na wysokości 3606 m npm. Historia Każdy, kto chce poznać specyficzny klimat tego regionu, oraz cechy żyjących w nim ludzi powinien obejrzeć niezapomniane arcydzieło filmowe „Siedem lat w Tybecie”. Przedstawione w filmie obrazy dokładnie ukazują miejscową społeczność, skupioną na modlitwach, nastawioną pokojowo do świata, żyjącą w harmonii z naturą i samym sobą. Ta kultura i poszanowanie religii wypracowywane było przez półtora tysiąca lat. Wykopaliska wskazują, że wielkie mocarstwo tybetańskie istniało już w VII wieku, a władzę sprawował w nim król Songtsen Gampo. Okres między VII i XIII wiekiem to czas ciągłych sporów o przynależność Tybetu. Najpierw upominali się o niego Chińczycy, potem zajęli Mongołowie pod dowództwem Czyngiz Chana. Współpraca tybetańsko-chińska to bardzo krótki okres historii, czasy panowania Mongołów nad oboma krajami. Kiedy pod koniec XIV wieku oba narody wyzwoliły się, spory weszły w nowy etap. Chińczycy zawsze twierdzili, że Tybet był częścią Chin i prowadzili wojny podjazdowe. Na początku lat 50-tych doszło do kumulacji napięć i Chiny wkroczyły do Tybetu. Tybetańczycy nie posiadali silnej armii, wiec zgodzili się na podpisanie specjalnego siedemnastopunktowego porozumienia, obiecującego miedzy innymi szanować religię tybetańską, obyczaje tybetańskie, istniejący system polityczny, klasztory i język tybetański. Niestety żadnej z obietnic nie dotrzymano, a Tybet pozostaje do czasów obecnych pod okupacją chińską. Kultura i religia Kultura tybetańska jest jedyną taką na świecie, a powodem jest to, że ma ona ścisły związek z religią i stylem życia. To szczególne miejsce, na Wyżynie Tybetańskiej, o charakterystycznym surowym klimacie i zamieszkałe przez wyjątkowych, żyjących w harmonii z naturą ludzi, kształtuje też ich charaktery, sposób bycia oraz tworzone dziedzictwo. Ważną rolę w ich życiu odgrywała zawsze religia, na której czele stał zawsze jeden z dalajlamów – kolejne wcielenie Buddy. Tybetańczycy byli zawsze narodem pracowitym, który znał wartość włożonego wysiłku i potrafił czerpać z tego przyjemność. Rozróżniali oni czas pracy, zabawy i modlitwy, a w ich życiu było miejsce na wszystkie te trzy elementy. Okupacja chińska niestety uniemożliwiła kultywowanie wielu tradycji, ale wciąż można je jeszcze dostrzec w tym rejonie. W tybetańskiej kulturze można znaleźć zarówno pierwiastki kultury nomadów, jak i pasterzy mongolskich, zajmujących się stadami koni. Niedostępność terenu sprawiła, ze Tybet ominęły wszystkie dawne szlaki handlowe, więc jest to kultura czysta, niezmienna od stuleci. Życie na Dachu Świata Płaskowyż tybetański nazywany jest też dość często Dachem Świata, co wynika zapewne z jego usytuowania na wysokości ponad 4500 m npm i w otoczeniu najwyższych gór świata. Tybet znajduje się pomiędzy nimi jak swoiste dno wysokogórskiego kotła, do którego nie mają dostępu zwykli śmiertelnicy. Najwyższe na świecie Himalaje oddzielają go od leżących na południu Indii, od północy strzela w niebo rząd lodowych gór Kunlun, za którymi są już tylko rozległe pustynie i trzęsawiska. Na zachodzie widnieje łańcuch Karakorum z ukrytym w nim niewielkim kaszmirem, a na wschodzie pojedyncze szczyty gór, które pojawiają się też w obrębie samej wyżyny. Panuje tu suchy klimat, z małą ilością opadów, a temperatury w dzień nie przekraczają 7 stopni ciepła. Roślinność porasta jedynie koryta rzek, których jest tu sporo. Tam, gdzie cieplej zdarzają się pojedyncze drzewa, pozostały teren to smagane wiatrem pustynie. Cywilizacja rozwija się tu powoli. Funkcjonowanie i komunikacja rozwija się dzięki jakom, które nie tylko są odporne na warunki i stanowią środek transportu, ale też zapewniają dobre mleko, masło do palenia w lampach, mięso, skóry, wełnę i futra. Odżywienia jest w większości wegetariańskie, oparte na prażonej jęczmiennej mące, maśle i nabiale z mleka jaka i owiec, ale również zjada się suszone mięso tych zwierząt, uprawia warzywa, oraz zbiera dzikie rośliny jadalne. Chiny - miasta
Chiny - co warto wiedzieć
Tybet - dodaj komentarz:
|